Ben, emperyalist dünyada bir sömürgeyim küçük,
kendi toprağında tutsak, kendi toprağında misafir.
Lakin, devrim umudu kocaman bir ülkeyim,
asla manda himaye kabul etmeyen, kabuğuna sığmayanım.

Ben, en karanlık gecede bile nadide çiçekler açanım,
bir solsam bahara yine bin açarım.
Belki, iş birlikçi, hain dolu her yanım,
ben, sonunda Cumhuriyet’e varan o ışıklı kapıyım.

Tutulmuşken kalelerim, bütün memleketim, 
Ben, Çanakkale'de kıvılcım, Samsun'da dev bir alevim.
Umudun, aklın diğer adıyım, hürriyetin,
Ben, Mustafa Kemal’im.